Τη χρονιά των ΜΚΟ

Πίνδος Νοέμβρης 2009.

Οι Νοτιάδες φέρνουν ζέστη και υγρασία ακόμα και στα ορεινά της Πίνδου. Εδώ μ' έχει φέρει για άλλη μια χρονιά η αναζήτηση της βασίλισσας. Περιμένω στ' αυτοκίνητο να κόψει η βροχή και προσπαθώ να διακρίνω μέσα απ' την πυκνή ομίχλη τις κεδρότσιχλες που το λένε. Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο η βροχή μουσκεύει σιγά σιγά τα ρούχα μου, αλλά η μυρωδιά του δάσους είναι ακαταμάχητη κι' έτσι τ' αφήνω ανοιχτό.

Στο μυαλό μου παίζεται σ' επανάληψη η προηγούμενη φορά που κυνήγησα το μέρος. Δυό χρόνια πίσω...

Τότε το κρύο ήταν τσουχτερό και το κουδούνι του μεγάλου σταμάτησε αρκετές φορές.
Είχαμε βρει τα πουλιά στα όρια του αλπικού, μέσα στις φτέρες. Είχε φτάσει απόγευμα και ήταν το τελευταίο μέρος που θα ψάχναμε. Απ' το πρωί είχαμε φάει τα μέρη τριγύρω με φτωχά αποτελέσματα. Ένα πουλι όλο κι' όλο δυό άτομα.

Λύσαμε τα σκυλιά και τραβήξαμε την ανηφόρα μέσα στα έλατα. Ιδανικό το μέρος, κρύο και όλα στάζαν απ' την υγρασία. Τα σκυλιά παρ'όλη την κούρασή τους, άρχισαν αμέσως να οργώνουν το μέρος και η συμπεριφορά τους μας έδωσε δύναμη ν' ανέβουμε προς τ' αλπικό.

Την πρώτη φέρμα ακολούθησαν κι' άλλες, οι περισσότερες στο καθαρό μέσα στις φτέρες. Με το φως να χάνεται δέσαμε τα σκυλιά, που είχαν πάθει αμόκ, και πήραμε την κατηφόρα για τ' αυτοκίνητο, ανανεώνοντας το ραντεβού με τις κυρίες για το πρωί.

Δίπλα στο τζάκι της ταβέρνας, με τη ζεστή σούπα και το κόκινο κρασί μπροστά μας πιάσαμε να κουβεντιάζουμε για το πρωί της άλλης μέρας. Τώρα που τις εντοπίσαμε πρωί πρωί θά'μαστε εκεί, Ώρε γλέντια!
Την άλλη μέρα το πρωί το βουνό ήταν παγωμένο, το χώμα πέτρα σκληρό και δεν υπήρχε φτερό...

Εν τω μεταξύ συνειδητοποιώ πως δε βρέχει πια. Λύνω τα σκυλιά και ξεκινάω. Ελπίζω σε επανάληψη, αν και οι συνθήκες δεν το ευνοούν...
Δυό ώρες μετά ξεκλειδώνω άκοπος τ' αυτοκίνητο, βάζω πρώτη και μέσα απ' τη λάσπη τραβάω για το επόμενο μέρος με μισή καρδιά.

Στο μυαλό μου έρχεται ο Αγγελέτος, η Μπιρμπίλη και σπεύδω να ξαναπιάσω την αναπόληση από κει που την άφησα.

Με το που χαθήκαν τα πουλιά μπήκαμε και μεις στ' αυτοκίνητο και βρεθήκαμε απ' την Καρδίτσα που τη σκέπαζε το χιόνι στην Άρτα κάτω από βροχή.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...