Κάπου στη Χαλκιδική, κείτεται ένα κουφάρι. Μόνο το κεφάλι έμεινε για να θυμίζει το μπρετόν που κάποτε συντρόφευε τις χαρές του κυνηγιού

Φτάνουν στα χέρια μας σαν αξιαγάπητες μαλλιαρές μπαλίτσες, που εμπιστεύονται τους πάντες και τα πάντα. Κι' όταν η ματιά τους συναντήσει τη δική μας, θρονιάζονται για πάντα στην καρδιά μας.

Κρατάμε στα χέρια μας την ελπίδα και δίνουμε μια υπόσχεση. "Θα έρθω. Μπορεί ν' αργήσω, να μου κόψει την ανάσα τ' ανηφόρι, αλλά ΘΑ ΕΡΘΩ". Και περνάνε μήνες πολλοί. Και κάθε φορά που έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μας του λέμε "ΕΔΩ, ΕΔΩ". Kαι φθάνει μια μέρα που φωνάζουμε "ΕΔΩ" την ώρα που απομακρύνεται και σαν από θαύμα, αλλάζει πορεία και βρίσκεται στα πόδια μας, με μόνη ανταμοιβή τα χάδια μας.

Και περνάνε μήνες πολλοί, και μια άνοιξη εκεί που τρέχει μέσα στα τριφύλλια, είναι σαν να το χτύπησε κεραυνός. Παγώνει ακίνητο. Πλησιάζεις και πετάγονται δυο μικρά ορτύκια. Μαζί τους εκρήγνυται και ο μικρός σκυλάκος. Ξεχύνεται πίσω τους, αλλά βέβαια δεν μπορεί να τα πιάσει. Όμως το χαμόγελο στο πρόσωπό σου δεν λέει να σβήσει

Και περνάνε μήνες. Ο Αύγουστος τελειώνει και οι φούριες της έναρξης είναι παρελθόν.Δεν είναι μέρος για ένα πρωτόβγαλτο σκυλάκο η έναρξη. Βρίσκεσαι αξημέρωτα στον κάμπο, συγκρατώντας την ανυπομονησία του με το λουρί. Λύνεις. "Θα είναι άραγε σήμερα;" σκέφτεσαι. Ναι! Εκεί που τρέχει τον βρίσκει και πάλι ο κεραυνός της οσμής. Παγώνει! Πλησιάζεις προσεκτικά με το όπλο. "Αυτό δεν πρέπει να το χάσω με τίποτα". Το μικρό ορτύκι σηκώνεται, το όπλο βροντάει και σχεδόν πριν πέσει στο έδαφος, βρίσκεται στο στόμα του μικρού. Ω τι χαρά! Ξεκινάει τους κύκλους της θριαμβευτικής παρέλασης, γύρω σου με το πουλί στο στόμα. Θέλεις να πάς κοντά του, αλλά συγκρατείσαι και αντ' αυτού κάνεις μεταβολή κι αρχίζεις ν' απομακρύνεσαι. Η άκρη του ματιού σου μένει καρφωμένη πάνω του. Αυτός διστάζει για λίγο και μετά ξεχύνεται ξωπίσω σου. Παίρνεις απαλά το πουλί απ' το στόμα του και του κάνεις επίθεση αγάπης με ατελείωτα χάδια και μπράβο.

Και περνάνε μήνες. Κάποια μέρα όπως στέκεται παγωμένος στη φέρμα, παρατηρείς απ' το άσπρο των ματιών του πως σε ψάχνει. Η μύτη στο πουλί, αλλά το μάτι σε σένα.Και ξέρεις πια με σιγουριά πως κατάλαβε την υπόσχεση που του είχες δώσει, όταν δεν ήταν παρά μια τριχωτή μπαλίτσα: "ΘΑ ΕΡΘΩ". Είσαστε πια ομάδα, σύντροφοι αχώριστοι και όλα τα καλά σας περιμένουν

Κανείς δεν ξέρει το μέλλον. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να πάνε στραβά. Απ' το να τον πάρουν μαζί τους στο χάος οι πέρδικες, απ' τη φόλα πούχει σκορπίσει κάποιος ανώμαλος, απ' την ενέδρα τσοπανόσκυλων ή κάποιου κάπρου, ή απ' την απροσεξία κάποιου άλλου κυνηγού. Είναι επικίνδυνη η ζωή του κυνηγόσκυλου.

ΙΩΑΝΝΙΝΑ=ΚΑΣΤΟΡΙΑ=ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ=ΚΙΛΚΙΣ=ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ=ΔΡΑΜΑ=ΕΒΡΟΣ
ΦΘΙΩΤΙΔΑ=ΦΩΚΙΔΑ=ΒΟΙΩΤΙΑ=ΑΤΤΙΚΗ

Όμως οι πιθανότητες έχουν ανατραπεί σε κάποιες περιοχές της χώρας. Από τον πληθυσμό των λύκων. Τα κρούσματα είναι πλέον καθημερινά. Υπάρχουν εκεί έξω αγέλες λύκων που κυνηγάνε σκυλιά.

Το εξοργιστικό είναι η άρνηση. Η άρνηση της πολιτείας ν' αποδεχθεί πως όχι μόνο έχει αυξηθεί ο αριθμός των λύκων και υφίσταται ανάγκη ελέγχου του πληθυσμού τους, αλλά πολύ περισσότερο ν' αποδεχθεί πως κάποιες αγέλες ζουν σκοτώνοντας κυνηγόσκυλα. Είναι αυτό δείκτης υγιούς περιβάλλοντος (όπως κομπάζουν οι υπηρεσίες και οι ΜΚΟ);

Μια και, από επιλογή άλλων και όχι δική μας, στεκόμαστε μόνοι μας απέναντι στον καινούργιο αυτό κίνδυνο που απειλεί τους συντρόφους μας ας τους δώσουμε άλλη μια υπόσχεση: "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΛΥΚΟΥΣ"