Πολύ σκληρή

Για όποιον παρακολουθεί τη συλλογιστική (μεγάλο ερωτηματικό) των ζωολατρών, ήταν απλώς θέμα χρόνου να φθάσει η στιγμή που θα αμφισβητήσουν τη σοφία της φύσης. Πάντα ήταν και θα είναι υπερβολική αμείλικτη για τα γούστα τους...
Ας αναμείνουμε λοιπόν όλοι στ' ακουστικό μας. Πολύ σύντομα θα δούμε εκ μέρους τους, προτάσεις για το πως πρέπει να σκοτώνουν, (ανθρωπιστικά πλέον), τα λιοντάρια, τα γεράκια και οι ερωδιοί.
Το παράδοξο θα ήταν να μην διαπράξουν αυτήν την ύβρι οι ζωολάτρες. Τι άλλο να περιμένει κανείς από ανθρώπους που θεωρούν επιτυχία να υπάρχουν πληθυσμοί όρνιων που τρέφονται από ταΐστρες που τις γεμίζουν οι ίδιοι με πτώματα;

για τα γούστα τους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της περιβαλλοντικής οργάνωσης Audubon Society, (ποιός ήταν o Audubon), των ΗΠΑ.

Δεν υφίσταται Φύση χωρίς πόνο-Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα

Μόνο και μόνο επειδή θέλουμε να απαλύνουμε τον πόνο των άγριων ζώων δεν σημαίνει πως είναι καλή ιδέα να επέμβουμε

Τη Δευτέρα δημοσιεύθηκε στο Vox το άρθρο του Jacy Reese, επιστημονικού συνεργάτη της μη κερδοσκοπικής Animal Charity Evaluators, "Τα άγρια ζώα υπομένουν ασθένειες, τραυματισμούς και πείνα. Πρέπει να βοηθήσουμε". Το άρθρο έχει προκαλέσει έντονο σχολιασμό. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, το αξίωμα είναι ότι τα άγρια ​​ζώα υποφέρουν, ότι αυτή η ταλαιπωρία είναι εγγενώς κακή, και οι άνθρωποι θα πρέπει να λάβουν μέτρα για να αλλάξει αυτό. Αν και το πόνημα προσπαθεί να μεταφέρει ένα σεβασμό για την επιστημονική διαδικασία, αντίθετα τελικά παρουσιάζει μια απίστευτα ναρκισσιστική άποψη του φυσικού κόσμου που είναι μία απρόσμενη αλλά παρ' όλο αυτά ισχυρή ένδειξη για το πόσο βαθιά η Ανθρωπόκαινος έχει βυθίσει τις ρίζες της-όχι της μόνο οικολογικά, αλλά και ψυχολογικά.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε τον πόνο;

Ο συγγραφέας δεν κατανοεί στην πραγματικότητα την έκταση στην οποία το επιχείρημά του διαστρεβλώνεται από την ανθρωποκεντρική του προσέγγιση. Γράφει:

Σήμερα, πολλοί από εμάς έχουν ελάχιστη επαφή με την άγρια ​​φύση, ώστε είναι εύκολο να βλέπουμε τη φύση μέσα από ροζ γυαλιά. Οι εικόνες που βλέπουμε από τη φύση απαρτίζονται ως επί το πλείστον από παρθένα τοπία ή υγιή, φωτογενή άγρια ​​ζώα. Αλλά αυτή η απίστευτη ομορφιά κρύβει τον τεράστιο πόνο.

Με άλλα λόγια, βγάλτε αυτά τα ροζ γυαλιά και στη θέση τους βάλτε ένα τεράστιο ζευγάρι τόσο ροζ από εξανθρωπισμό που δεν θα μπορείτε καν να δείτε μέσα από αυτά. Ο Reese αναφέρει στη συνέχεια τους γλάρους που βγάζουν τα μάτια από τις μικρές φώκιες ως παράδειγμα αυτού του τεράστιου πόνου, δηλώνοντας ότι "ελάχιστη σκέψη έχει καταναλωθεί γύρω από το πώς μπορούμε βοηθήσουμε τα άγρια ​​ζώα να αποφύγουν αυτές τις φυσικές αγωνίες." Προφανώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεκινήσει μια συζήτηση για το αν θα έπρεπε να βοηθήσουμε τα άγρια ​​ζώα να αποφεύγουν τις φυσικές αγωνίες-το θέμα είναι μόνο το πως.

Μερικές παραγράφους μετά, όταν ο Reese δηλώνει ότι "μόνο και μόνο επειδή είναι φυσικό, δεν σημαίνει ότι είναι καλό," δεν δίνει λύση στο πρόβλημα-το διευρύνει. Οι αποφάσεις περί «καλού» και «κακού» είναι ανθρώπινες αποφάσεις. Η απάντηση δεν περιορίζεται στο "μόνο και μόνο επειδή είναι φυσικό, δεν σημαίνει ότι είναι κακό» -η απάντηση είναι ότι είναι η φύση, και δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Είναι καν εφικτό να παρέμβουμε;

Ο Reese όχι μόνο αποτυγχάνει να στοιχειοθετήσει για ποιο λόγο θα έπρεπε να δράσουμε, αλλά παρακάμπτει τελείως το ισχυρό σώμα των επιστημονικών στοιχείων από τα οποία προκύπτει ο λόγος που δεν πρέπει. "Πιθανότατα οι αρχικές μας παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον δεν θα είναι δραματικές", γράφει. Κάθε επιστήμονας που έχει ασχοληθεί σοβαρά με την τεράστια πολυπλοκότητα του φυσικού κόσμου και των οικοσυστημάτων του γνωρίζει πόσο λάθος είναι αυτό. Δεν έχουμε καν ακόμη την ικανότητα να κατανοήσουμε πλήρως πόσο βαθιά οι ενέργειές μας έχουν απηχήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη, είτε έγιναν για εκ προθέσεως ή όχι. Αλλά οι συνέπειες που ήδη μπορούμε να δούμε-από την έναρξη της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως την ανεξέλεγκτη καταστροφή των οικοτόπων και την εξάπλωση των χωροκατακτητικών ειδών-είναι τουλάχιστον δραματικές.

Πέρα από αυτό, οι ενέργειες που θα απαιτούντο για τον τερματισμό της ταλαιπωρίας των ζώων (και πάλι, για κανέναν άλλο λόγο πέρα από την πεποίθηση μας ότι αυτό είναι το σωστό), κάθε άλλο παρά απλές είναι. Κάθε βήμα για την προστασία της φώκιας θα έπρεπε να λαμβάνεται εις βάρος των γλάρων, οπότε πώς μπορούμε να το χειριστούμε αυτό; Πώς θα προσπαθούσαμε ακόμα και να εκπαιδεύσουμε τους γλάρους ώστε να μην βγάζουν τα μάτια απ' τις φώκιες; Τέτοιες προτάσεις απλώς αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του φυσικού κόσμου· Υπάρχουν 130 εκατομμύρια Song sparrows μόνο στη Βόρεια Αμερική-και αυτό είναι μόνο ένα από τα 30 τόσα είδη σπουργιτιών που ζουν σε αυτήν την ήπειρο. Επιπλέον, αν επρόκειτο να ξεκινήσουμε την παροχή εμβολίων και αντισυλληπτικών σε άγρια ​​ζώα, οι πληθυσμοί τους θα αυξάνονται και μειώνονται βίαια, με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες τόσο για τις τροφικές αλυσίδες και τα ενδιαιτήματα στα οποία ζουν. Και για να το κάνουμε λιανά, ακόμη κι αν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε έναν κόσμο με χορτοφάγα λιοντάρια και εμβολιασμένους δενδρο-βάτραχους και πιθήκους που παίρνουν αντισυλληπτικά, πώς θα αντέξουμε τη θλίψη γνωρίζοντας ότι αυτά τα πολύ αγαπημένα και προστατευόμενα πλάσματα εξακολουθούν να προορίζονται να πεθάνουν;

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε;

Εδώ είναι που μπαίνουμε στην ουσία του προβλήματος-ο λόγος για τον οποίο το άρθρο του Vox μπορεί να απηχεί σε κάποιους αναγνώστες είναι ότι για εμάς τους ευαίσθητους ανθρώπους, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχθούμε τη βαρβαρότητα του φυσικού κόσμου. Οποιοσδήποτε έχει μεταφέρει μια αράχνη έξω απ' το σπίτι, αντί να τη λιώσει, κατανοεί τη φυσική παρόρμηση να προστατεύσει τη ζωή και να περιορίσει τον πόνο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιστημονική διαδικασία μπορεί να φαίνεται τόσο σκληρή, και η αντίδρασή μας σ' αυτή να μπορεί να είναι τόσο παράλογη. Το είδαμε αυτό από πρώτο χέρι νωρίτερα φέτος, όταν το Διαδίκτυο φρίκαρε συλλογικά για την απόφαση των επιστημόνων να σκοτώσουν ένα άτομο από ένα είδος πτηνού, επειδή η δυνατότητα να μελετήσουν το δείγμα θα ήταν πιθανόν να συμβάλει στη διατήρηση του πληθυσμού στο σύνολό του. Η τομή μεταξύ ακτιβισμού για τα δικαιώματα των ζώων και της διατήρησης των ειδών μερικές φορές μας βάζει αντιμέτωπους με ορισμένα δύσκολα παράδοξα, και μας αναγκάζει να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Για να οδηγηθούμε στη σωστή απόφαση ανάμεσα σε αυτά που μερικές φορές αισθανόμαστε σαν δύο εξίσου ευγενή αλλά αντιφατικά αξιώματα προϋπόθεση είναι η συνειδητοποίηση ότι ο τελικός στόχος, συχνά διευρύνει το πεδίο εφαρμογής πέρα ​​από τη ζωή ενός ατόμου, προς την τελική μακροζωία ενός ολόκληρου πληθυσμού.

Αυτό είναι ένα σημείο το οποίο έχει σαφώς χαθεί για τον Reese, παρά τις προσπάθειές του να συνδυάσει την ανθρωποκεντρική του πεποίθηση με τη διατήρηση στο σύνολό της:

Πρέπει να αποφεύγουμε την αποκλειστική εξέταση δομών όπως πληθυσμοί, είδη, τα οικοσυστήματα και βιοποικιλότητα. Πρέπει να θυμόμαστε τα άλλα άτομα που μοιράζονται αυτόν τον πλανήτη με εμάς.

Αυτό είναι το εύκολο συμπέρασμα-το οποίο είναι ακόμα και παρήγορο. Απορρίπτει όλη την περιπλοκότητα που συνδέεται με το φυσικό κόσμο για να καταλήξει ότι στο τέλος, είναι τα άτομα που έχουν σημασία. Που μας κάνει, ως άτομα, να αισθανόμαστε καλά.

Αλλά για να πετύχει ατ' αλήθεια η διατήρηση των ειδών, πρέπει να διοχετεύσουμε την παρόρμηση να παρέμβουμε για λογαριασμό των ατόμων σε προσπάθειες που δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο είδη και οικοσυστήματα μπορούν να αναπτυχθούν από μόνα τους. Σίγουρα, μπορούμε να καταβάλλουμε προσπάθειες ώστε να διασφαλίσουμε ότι τα αγαπημένα μας πουλιά επιζούν και είναι ευτυχισμένα στην αυλή μας· όμως είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον στο οποίο το είδος αυτό μπορεί να επιβιώσει από μόνο του, διότι είναι εξελικτικά ικανό να το πράξει. Για να υπάρξει ελπίδα να είναι αποτελεσματική, η διατήρηση πρέπει να στηρίζεται σε επιστημονική αυστηρότητα, και όχι τις προσωπικές μας νεφελώδεις απαντήσεις σε συναισθηματικά σενάρια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διατηρηθεί η βιοποικιλότητα, ακόμη και για τους δολοφονικούς γλάρους.

Συντάκτης: Κυνηγετικές σελίδες