Με τη χορηγία της ομάδας διατήρησης Pheasants Forever, μία έκταση 800-στρεμμάτων (325 εκτάρια) σε ιδιωτική γη, κατά μήκος του Coffee Creek στη Μοντάνα, αποτελεί ένα εξαιρετικό βιότοπο για την άγρια πανίδα παραμένει ανοιχτή  στο κυνήγι. Φωτογραφία William Albert Allard

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο National Geographic το Νοέμβριο του 2007. Η μετάφραση που ακολουθεί είναι μόνο ένα μικρό μέρος απ' το σύνολο. Αξίζει να το διαβάσετε . Με την ευκαιρία ας προβληματιστούμε όλοι με την Ελληνική κυνηγετική πραγματικότητα του 2013.

Κυνηγοί:Για την αγάπη της Γης

Ένθερμοι υποστηρικτές της διατήρησης της γης και της άγριας ​​πανίδας, οι κυνηγοί
βρίσκονται σε παρακμή. Θα υπάρξει μια νέα γενιά να αναλάβει το πεδίο;

...Τούτο το παλιό δίκαννο μοιάζει μ' απομεινάρι, όμοια με τον αριθμό των Αμερικανών που βγαίνουν στο κυνήγι και που φθίνει κάθε χρόνο. «Εμείς είμαστε το απειλούμενο είδος», δήλωσε ο Steve Del Rossi, κυναγωγός απ' το New Jersey και σύντροφος μου στο κυνήγι, με τον οποίο μοιράζομαι συχνά κάποιον γκιουμέ. Πρόσφατα, ένα πρωινό του Δεκέμβρη, τουρτουρίζαμε κι οι δύο στις όχθες του ποταμού Chester στο Maryland, καθώς ο ήλιος προσπαθούσε να διαπεράσει τα μαύρα σύννεφα και χιλιάδες Καναδέζικες χήνες μας ξεκούφαιναν πετώντας πάνω απ' τα κεφάλια μας σε μακρείς, θορυβώδεις σχηματισμούς. Κοιτώντας κάτω τον πάγκο της φυλάχτρας μας, συνειδητοποίησα πως ο Del Rossi είχε δίκιο: μέτρησα άλλους τέσσερις κυνηγούς με τις κόκκινες μύτες τους να ξεπροβάλλουν μέσα απ' το, απ' την κορφή ως τα νύχια, καμουφλάζ τους, όλοι υπέρβαροι και άνω των 50 ετών, όλοι από κυνηγετικές οικογένειες χωρίς κανένα αντικαταστάτη να τους ακολουθεί.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο αριθμός των κυνηγών έχει μειωθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπηρεσίας Απογραφής των ΗΠΑ, υπήρχαν 14,1 εκατομμύρια κυνηγοί το 1991, 13 εκατ. το 2001 και 12,5 εκατ. το 2006, πράγμα που σημαίνει ότι σήμερα αποτελούν μόλις το 5 τοις εκατό του ενήλικου πληθυσμού. Υπάρχουν νεότεροι κυνηγοί που βγαίνουν στο κυνήγι, αλλά όχι σε επαρκείς αριθμούς για να αντικαταστήσουν αυτούς που είτε αποβιώνουν ή αποσύρουν τα όπλα τους χάριν άλλων δραστηριοτήτων. Στις πρόσφατες εθνικές έρευνες της υπηρεσίας Fish and Wildlife των ΗΠΑ, η θέση που κατελαμβάναν στο παρελθόν κυνηγοί και ψαράδες καλύπτεται από ένα νέο είδος φυσιολάτρη που ονομάζεται «παρατηρητής άγριας φύσης". Η νέα αυτή ομάδα -περιλαμβανομένων των φωτογράφων φύσης, ταξιδιωτών παρατηρητών πτηνών, και ατόμων που ζουν σε σπίτια εφοδιασμένα με ταΐστρες για πουλιά- υπολογίζεται σε 71 εκατομμύρια άτομα, περισσότερα από 30 τοις εκατό του ενήλικου πληθυσμού.

Είναι πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε αν οι παρατηρητές της άγριας ζωής θα προσφέρουν αρκετά χρήματα και ενθουσιασμό για την ύπαιθρο ώστε να διατηρηθούν τα θηράματα σε ακμάζουσα κατάσταση, και ακόμη λιγότερο για το αν θα καταφέρουν να χρηματοδοτήσουν τις υπηρεσίες fish and wildlife, οι οποίες εξαρτώνται οικονομικά από τα έσοδα του κυνηγίου και του ψαρέματος . «Είναι κάτι για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι", δήλωσε ο Ed Parker, Πρόεδρος του Συλλόγου των υπηρεσιών Fish and Wildlife. «Μας απασχολεί συνεχώς."

Το ίδιο ανήσυχος είναι και ο Ted Turner. «Το ποιοτικό κυνήγι έχει ήδη μετακινηθεί σε ιδιωτική γη», είπε, προβλέποντας ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί καθώς ο πληθυσμός αυξάνεται. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμένεται να έχουν πάνω από 400 εκατομμύρια πληθυσμό έως το 2050. Αυτό δεν αφήνει πολύ χώρο για τα ζώα. Το κυνήγι θα στοιχίζει ακριβότερα στους κυνηγούς. "

Οι ηλικιωμένοι κυνηγοί μαλακώνουν, η δίψα τους για αίμα εξασθενεί με τα χρόνια. Εξακολουθούν το κυνήγι, αλλά όχι το ίδιο σκληρά, ίσως επειδή έχουν απλά λιγότερη ενέργεια είτε επειδή έχουν αναπτύξει μεγαλύτερη συμπάθεια για τη λεία τους.

«Σκότωσα πάρα πολλές πάπιες, όταν ήμουν νέος, "παραδέχτηκε ο Thomas J. O'Connor III, ένας μεσίτης φιστικιών από το Suffolk της Virginia, ο οποίος πλέον επιδίδεται σε ένα είδος εξιλέωσης. Τα τελευταία χρόνια, O'Connor αποκαθιστά ακούραστα κρίσιμα ενδιαιτήματα υδρόβιων στην ανατολική ακτή της Βιρτζίνια, όπου οι διαχειμάζουσες μάζες από πάπιες και χήνες βρίσκουν τροφή και καταφύγιο σε 750 στρέμματα (300 εκτάρια). Σημαντικό ποσοστό αυτής της γης θα διαφυλαχθεί ως προστατευόμενη, ώστε να θωρακιστεί από την ανάπτυξη η οποία καταλαμβάνει με ταχείς ρυθμούς τα χωράφια και τα δάση γύρω από το Cape Charles.

O'Connor με ξενάγησε σ' ένα παραθαλάσσιο αγρόκτημα στεφανωμένο από αλυκές το οποίο ευωδίαζε από τα πεύκα. Ξεσηκώσαμε εκατοντάδες πάπιες στο πέρασμά μας, κυρίως πάπιες της Καρολίνα και σαρσέλες, που πέταξαν σφυρίζοντας πάνω από τις ρηχές λίμνες που έχει σμιλεύσει ο O'Connor στο μαύρο, αμμώδες έδαφος. «Έχω να το λέω πως δεν πήρα δεκάρα από τη Ducks Unlimited -αν και πήρα πολλές συμβουλές από αυτούς," είπε ο O'Connor.

Παρατηρώντας τα σύννεφα παπιών που έκαναν κύκλους από πάνω μας, έσκασε ξαφνικά ένα χαμόγελο. Τα πουλιά έγειραν απότομα, άλλαξαν κατεύθυνση και ήρθαν πάλι κατά πάνω μας, πέφτοντας με δύναμη στο νερό ουσιαστικά στα πόδια μας. "Δεν μπορούν να μείνουν μακριά», είπε. "Ξέρουν ότι είναι ασφαλείς εδώ, ακριβώς όπως εκείνες οι σαρσέλες που βλέπεις εκεί πέρα.» Έδειξε σ' ένα κουβάρι απ' τα παχουλά πουλιά που πετούσαν με μεγάλη ταχύτητα. "Κοίτα. Τα βλέπεις; "

O'Connor σηκώθηκε στις μύτες των παπουτσιών του και παρακολούθησε τις σαρσέλες να εξαφανίζονται πάνω από τα δέντρα πέρα προς το Βορρά, όπου θα ξεκινήσουν την αναπαραγωγή σύντομα.

Δεν πολυ-κυνηγά σαρσέλες πια.

Γιατί όχι;

«Μου αρέσει πάρα πολύ να τις έχω γύρω μου."

Συντάκτης: Κυνηγετικές σελίδες