Έφτασε η ώρα να δουλέψουμε για το ορτύκι το επιούσιο;
Φορτώσαμε, γεμίσαμε καύσιμο, στρίψαμε το τιμόνι με κατεύθυνση το Βορρά και λύσαμε χειρόφρενο. Κάποιες ώρες μετά περιπλανιόμαστε, άνθρωποι και σκυλιά, στη νεκρή φύση του κάμπου των Τρικάλων...
Την επόμενη το ξημέρωμα, ήρθε και η επιβεβαίωση πως όντως ο κάμπος δεν είχε ορτύκια.
Ξαναφορτώσαμε, ξαναφουλάραμε, ξαναστρίψαμε το τιμόνι στο Βορρά και μετά από μια μεσημεριανή ανάπαυλα, αρχίσαμε την περιπλάνηση στους κάμπους της δυτικής Μακεδονίας, αφού από τον Έβρο οι πληροφορίες ήταν απογοητευτικές.
Εδώ υπήρχαν κάποια ορτύκια, αν και τα σηκώματα ήταν περίπου στο ένα τέταρτο αυτών που κάναμε πέρσι στο ίδιο μέρος. Έτσι εγκαταστάθηκε στο μυαλό μας μια βεβαιότητα πως, πουθενά δεν έχει ορτύκια και αντί να κάνουμε το ξημέρωμα της 19ης εκπαιδευτικό λίγο πιο δυτικά, βγάλαμε τα σκυλιά στο ίδιο μέρος.
Ξεκίνησε το πρώτο κυνήγι της χρονιάς με συντροφιά άλλους 12-13 κυνηγούς, εκεί παλιότερα συναντούσαμε τουλάχιστον τριάντα. Απολογισμός τρία ορτύκια στην τσάντα, αλλά ηθικό ακμαίο! Γενικά ένα ωραίο κυνήγι, δεδομένου πως δεν υπήρχε συνωστισμός, τα σκυλιά δούλεψαν καλά και με πάθος και θα μπορούσαμε να έχουμε τα διπλά πουλιά, αλλά ας όψεται το σήκωμα του κεφαλιού που οδηγεί μαθηματικά σε αστοχία...
Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο μέρος που δεν κάναμε το καθιερωμένο εκπαιδευτικό. Η σκέψη ήταν πως και αν δε βρούμε ορτύκια, θα βρούμε τις πεδινές, μοναδική ευκαιρία για εκπαίδευση για μας τους νότιους. Με το που πήραμε το χωματόδρομο μας ζώσανε τα φίδια γιατί, αντί να είμαστε μόνοι μας, ως συνήθως, βρήκαμε τρία αυτοκίνητα με κυνηγούς. Τελικά το πρωινό της 21ης σηκώσαμε αρκετά περισσότερα ορτύκια απ' την έναρξη, οι δε συνάδελφοι έριξαν κι αυτοί αρκετές ντουφεκιές. Τις πεδινές δεν τις σηκώσαμε παρεπιπτόντως...
Επιβεβαιώθηκε λοιπόν για άλλη μια φορά ότι "Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΪΝΑΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ" και μόνο εκεί! Προς γνώση και συμμόρφωση: Αν κάνεις 700 χμ, μη λυπηθείς ακόμα 30 για ένα εκπαιδευτικό!
Το μόνο βέβαιο είναι πως οι αριθμοί των ορτυκιών πάνε απ' το κακό στο χειρότερο κάθε χρόνο. Το άλλο βέβαιο είναι πως κάτι πρέπει ν' αλλάξει για να αποκτήσουμε και πάλι περισσότερα ντόπια πουλιά. Και θα πρέπει οι Κυνηγετικές Οργανώσεις να μας πούνε τι πρέπει να γίνει, αν βέβαια υπάρχει αυτό το κάτι.
Για το τέλος παρακαλώ όποιον έχει άποψη να μας διαφωτίσει:
Άντε τα ορτύκια τα μαζεύουν οι βόρειοι γείτονες με μηχανάκια.
Άντε τα τρυγόνια με τα ηλιόσπορα.
Τις φάσες πως διάολο τις μαζεύουν και είναι όλες απ' την άλλη μεριά των συνόρων;
Μήπως τελικά είναι άλλες οι αιτίες που τα πουλιά προτιμάνε τις βόρειες χώρες και όχι τη δική μας;