Φωτογραφία απ' τον τοίχο του κ. Mirco Peli

Διατήρηση - Προστασία - Κυνήγι

Ένα τρίπτυχο που ήταν τόσο ξεκάθαρο στους αρχαίους, ώστε λάτρευαν μια κυνηγέτιδα, την Άρτεμη, σαν Θεά προστάτιδα της άγριας φύσης.

Όσο κι' αν χαχανίζουν στο άκουσμα, οι αστοί δημοσιογράφοι των οικ-ω-λογικών στηλών, οι Κυνηγετικές Οργανώσεις είναι Περιβαλλοντικές Οργανώσεις.

Οικ-ω-λογία

"... και να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές χωρίς δρόμους, με ελάχιστη ανθρώπινη δραστηριότητα» εξήγησε ο κ. Καραμανλίδης του Αρκτούρου.
εύρωστος παραμένει ο πληθυσμός του λύκου στην Ελλάδα

της δυστυχίας

Είναι οι αρχαιότερες, οι πλέον οργανωμένες, με εξασφαλισμένη οικονομική ευρωστία περιβαλλοντικές οργανώσεις. Και φροντίζουν ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να εξασκεί οικολογική δραστηριότητα στην άγρια φύση. Τι οικολογικότερο από την κάρπωση ανανεώσιμων φυσικών πόρων, δηλαδή το κυνήγι. Γιατί οι άλλες "περιβαλλοντικές" οργανώσεις από τη φιλοσοφία τους, έχουν διαχωρίσει τον άνθρωπο απ' την άγρια ζωή. Αυτός ο διαχωρισμός είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Αλλά κατά ένα "παράδοξο" τρόπο είναι ακριβώς αυτή η προδιαγεγραμμένη αποτυχία που εξασφαλίζει την επιβίωση των οργανώσεων αυτών, είτε ασχολούνται με τα αδέσποτα, είτε με είδη που κινδυνεύουν ή "κινδυνεύουν".

Έχουμε λοιπόν περιβαλλοντικές οργανώσεις της ευτυχίας, τις κυνηγετικές, οι οποίες φροντίζουν τη φύση ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση και περιβαλλοντικές οργανώσεις της δυστυχίας, (όλες τις άλλες), οι οποίες επιμένουν να απομονώνουν τον άνθρωπο από την άγρια φύση. Αλλά δεν υπάρχει ευτυχισμένο πλάσμα, όταν αποκοπεί από τη φύση.

Έχουμε οικονομικά ανεξάρτητες περιβαλλοντικές οργανώσεις, τις κυνηγετικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις που εξαρτώνται οικονομικά από τον θόρυβο που δημιουργούν και τις επαφές που έχουν με την κυβέρνηση της χώρας αλλά και τους Κομισάριους της ΕΕ.

Έχουμε παλαιές περιβαλλοντικές οργανώσεις, τις κυνηγετικές, που τα μέλη τους είναι αυτά που έβαλαν τις βάσεις κάθε συστήματος προστασίας της άγριας ζωής, από τον κυνηγό Θ. Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, ως τον κυνηγό Γ. Παπαδόπουλο στην Ελλάδα επί των ημερών του οποίου συντάχθηκε ο Δασικός Κώδικας, όταν ακόμα η λέξη οικολογία δεν υπήρχε καν στα λεξικά.

Έχουμε αθόρυβες περιβαλλοντικές οργανώσεις, τις κυνηγετικές. Αθόρυβες, γιατί ο θόρυβος δεν είναι απαραίτητος για την ύπαρξη τους. Τα πιστά τους μέλη έχουν ανακαλύψει την ευτυχία που προσφέρει η άγρια φύση, και έχουν αποδεχθεί πως για να συνεχίσουν να την απολαμβάνουν, οφείλουν να συνδράμουν την διατήρηση της μέσω των οργανώσεων τους. Έχουμε και θορυβώδεις "περιβαλλοντικές" οργανώσεις που η επιβίωση τους εξαρτάται από το πόσο δυνατά διατυμπανίζουν τη δυστυχία και την καταστροφή.

Έχουμε περιβαλλοντικές οργανώσεις, τις κυνηγετικές, που σπέρνουν βίκο και κριθάρι στα ορεινά χωράφια για την άγρια ζωή και "περιβαλλοντικές" οργανώσεις που "σπέρνουν" ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές.

Όταν λοιπόν οι ευαίσθητοι "περιβαλλοντικοί" δημοσιογράφοι χαχανίζουν, διατυμπανίζουν απλώς την τραγική τους άγνοια, δηλαδή γελάνε με τα χάλια τους.