Κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας
Στον τάφο του Σαίξπηρ τοποθετήθηκε έπειτα από δική του επιθυμία η παρακάτω επιγραφή:
Φίλε μου καλέ, για όνομα του Χριστού κρατήσου,
Τη σκόνη που κείτεται εδώ μην ανασκαλέψεις.
Ευλογημένος όποιος τις πέτρες αυτές ήσυχες αφήσει,
Καταραμένος όμως όποιος τα κόκκαλα μου κουνήσει.
Το πλήρες έργο του.
Απ' το Έθνος-Κυνήγι:
Ο νεαρός «λαθροθήρας» απέδρασε στο Λονδίνο και μεγαλούργησε στο θέατρο
Ο μεγαλύτερος ίσως ποιητής της ανθρωπότητας μετά τον Ομηρο, μπορεί να μην είχε γίνει τίποτα απ’ ό,τι έγινε, αν... δεν ήταν ένας κυνηγός που υπέπεσε στο αμάρτημα της «λαθροθηρίας»!
Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στην υπαίθρια περιοχή του Στάτφορντ, όπου φυσικά ήταν απίθανο να ασχοληθεί ή να μεγαλουργήσει ένα παιδί στην ποίηση ή στο θέατρο... Ο πατέρας του ήταν έμπορος δερμάτων, βυρσοδέψης και μεγαλοαστός της περιοχής, που προόριζε τον γιο του να τον διαδεχθεί στην επιχείρηση δερμάτων.
Εκείνη την εποχή το Στάτφορντ ήταν περικυκλωμένο από ένα αχανές αρχέγονο δάσος, στο οποίο συχνά κατέφευγε ο νεαρός Σαίξπηρ για να κυνηγήσει.
Ωσπου μία μέρα ο νεαρός... πέρασε τα όρια και σκότωσε με τη βαλλίστρα του ένα ελάφι στο ιδιόκτητο δάσος του Σάρλοκοτ, στρέφοντας εναντίον του την οργή του μεγαλογαιοκτήμονα Τόμας Λούσι.
Για να αποφύγει την ποινική δίωξη ή τη «βεντέτα» της ισχυρής οικογένειας, ο Σαίξπηρ... «απέδρασε» από το Στάτφορντ και κατέφυγε στο Λονδίνο, όπου ασχολήθηκε με το θέατρο και μεγαλούργησε!
Εμπνευση
Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στο ρυπαρό Λονδίνο εκείνων των χρόνων, τα έργα του Σαίξπηρ αντλούν έμπνευση από το δάσος και τα κυνήγια της πρώτης του νιότης.Στο διάσημο έργο του «Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» δίνει μία εκπληκτική περιγραφή των αρχαίων ιχνηλατών:
«Τα σκυλιά μου είναι της Σπαρτιάτικης φυλής
Με αυτιά που ανεμίζουν στην πρωινή αύρα
Αργά στην καταδίωξη, μα οι φωνές τους ξεπερνάνε τις καμπάνες...».
Σήμερα εκείνο το «σημαδιακό» δάσος στη γενέτειρά του που πρωτοκυνήγησε ο Σαίξπηρ έχει κηρυχθεί Εθνικό Πάρκο. Κάτω από τις αιωνόβιες βελανιδιές βόσκουν ακόμα ελάφια, χωρίς φυσικά... να κινδυνεύουν από τα βέλη του μεγάλου θεατράνθρωπου. Αν όμως εκείνο το μοιραίο ελάφι δεν είχε χτυπηθεί κάποτε, ίσως ο Σαίξπηρ να είχε περάσει από τον κόσμο μας... ως ένας ακόμα βυρσοδέψης!