Απ' το βιβλίο Διαχείριση θηραμάτων του Άλντο Λέοπολντ, 1933


Κεφάλαιο XVI
Θηραματική Οικονομία και Αρχές

Το κυνήγι ως άθλημα αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το κυνήγι για επιβίωση δεδομένου ότι, έχει προστεθεί στη δοκιμασία της ικανότητας ένας κώδικας δεοντολογίας, τον οποίο ο κάθε κυνηγός διαμορφώνει με τον εαυτό του, και τον οποίο πρέπει να τιμά χωρίς να στηρίζεται στην ηθική υποστήριξη τρίτων. Το γεγονός ότι ο κώδικας ενός κυνηγού είναι πιο προηγμένος από αυτόν ενός άλλου είναι απλά η απόδειξη ότι η διαδικασία της ανέλιξης σε ανώτερα επίπεδα, εδώ όπως και σε άλλους αταβισμούς, προοδεύει.

Μερικές φορές εκφράζεται με έμφαση η ελπίδα ότι όλα αυτά τα ένστικτα πρέπει να "ξεπεραστούν". Αυτή η στάση φαίνεται να αγνοεί το γεγονός ότι το προκύπτον κενό θα γεμίσει με κάτι, και όχι απαραίτητα με κάτι καλύτερο. Παραβλέπει κατά κάποιο τρόπο τη βιολογική βάση της ανθρώπινης φύσης, - τη διαφορά μεταξύ του ιστορικού και του εξελικτικού χρόνου. Μπορούμε να εξευγενίσουμε τον τρόπο άσκησης του κυνηγετικού μας ενστίκτου, αλλά καλά θα κάνουμε να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε ως είδος στο τέλος του χρόνου που θα χρειαζόταν για να το ξεπεράσουμε.

Ο Έλληνας Ξενοφών
υποστηρίζει:
«Όσοι επιθυμούν το έργο τούτο θα ωφεληθούν ιδιαίτερα... ενώ κατ' εξοχήν εκπαιδεύει για τον πόλεμο... όταν πορεύοντα δύσκολες διαδρομές ένοπλοι, δεν κουράζονται... θα μπορέσουν να κοιμούνται υπό άσκημες συνθήκες και να είναι σωστοί φύλακες της διαταγής που τους δόθηκε. Στην πολεμική καταδίωξη επίσης... την ίδια στιγμή να εκτελούν τις διαταγές, επειδή με τον ίδιο τρόπο παίρνουν τα θηράματα... θα έχουν μάθει να παραμένουν ακλόνητοι ... είναι σε θέση να διασωθούν... Τέτοιοι άνδρες... με τη δική τους ευταξία και θάρρος κατατρόπωσαν τους εχθρούς ενώ τους είχαν νικήσει.